دوستان این ادامه اون مطلب قبلیه .
از حدیث شماره 6 تا شماره11

6) با امت

قال اَنُسبْنُ مالک : کانَ رسولُ الله (ص)یَعُو دُ المَریضَ وَ یَتْبَ عُ الجِنازَهَ وَ یُجیبُ دَعْوَهَ المَمْلوکِ .

مکارم اخلاق ص15

انس بن مالک میگوید  : پیامبر اسلام (ص) به عیادت مریض و تشییع جنازه می رفت و دعوت برده را می پذیرفت .

از عوامل محبوبیت وجاذبه ی رهبران  ، همدردی و همدلی و همراهی با مردم است و این اخلاق ، رابطه ی آنان را با مردم مستجکم تر می کند . از نشانه های مردمی بودن حضرت رسول (ص) رفتار متواضعانه او با توده های مردم و شرکت در تشییع جنازه  و عیادت مریض و حضور در میهمانی بردگان بود و از این راه ، دل آنان را به دست می آورد و به مؤ منان ارزش و احترام قائی می شد .

7) ادب با همنشین

قال علی (ع) : مَا رُئِیَ مُقَدِّ ماً رِ جّلَهُ بَیْنَ یَدَیْ جِلیسٍ لَهُ قَطُّ

بحار الانوار ، ج 16، ص236

علی (ع) می فرماید : هر گز دیده نشد که پیامبر اسلام (ص) پای خود را پیش کسی دراز کند .

ادب در معاشرت ، احترام گذاشتن به دیگران است و برای انسان عزت و محبوبیت می آورد . ارزش هر کس به اندازه ادب اوست . دراز نکردن پا پیش هم نشینان  ، نشانه ای از ادب اجتماعی است .

رسول خدا (ص) همیشه این ادب را مراعات می کرد و به اصحاب خود این گونه ادب می آموخت .

8) ادب گوش دادن

قال علی (ع) : لا یَقْطَعُ علی اَحَدٍ کَلامَهُ حَتّی یَجُوزَ فَیَقّطَعُهُ بِنَهْیٍ اَوْ قیامٍ .

سنن النبی ، ص18

امام علی (ع) فرمود : پیمبر (ع) هرگز سخن کسی را قطع نمی کرد ، مگر آنگاه که بیش از حد حرف بزند (یا آنکه از مشروع فراتر برود ) آنوقت اورا نهی می کرد و بر می خواست .

هم سخن گفتن آدابی دارد ، هم گوش دادن به سخن دیگران . برخی قبل از تمام شدن حرف طرف ، وارد سخن او می شوند و کلامش را قطع می کنند . این نشانه ی ک صبری و بی ادبی است .رسول خدا (ص) صبر می کرد تا کلام گوینده به آخر برسد ، مگر آنکه سخن او نا روا و نا حق باشد  ، که یا او را  نهی می کرد و یا با ترک مجلس کلامش را گوش نمی کرد .

9 ) ادب نشستن

قال علی (ع) : کان یا یَجْلِسُ و لا یُقُومُ اِلّا عَلی ذِکْرِاللهِ و لا یُوطِنُ الاماکِنَ و یَنَهی عَن ایطانِها و اِذا انْتَهی اِلی قَومٍ جَلَسَ حَیْثُ یَنْتَهی بِهِ المَجْلِسُ و یَأ مُرُ بِذالِکْ.

سنن النبی ، ص16

علی (ع) فرمود : نشستن و بر خاستن رسول خدا (ص) با یاد خدا بود .در مجالس جای مخصوصی برای خود انتخاب نمی کرد و از این کار نهی می فرمود . هر گاه به جمعی می پیوست ، هر جا که خالی بود می نشست و به این کار نیز دستور می داد .

ارزش هر جا به کسی است که آنجا می نشیند . افراد مغرور و متکبر در پی آنند که در هر مجلس در صدر بنشینند . پیامبر خدا (ص) اصحاب خود را از این کار نهی می کرد و خودش نیز در عمل  ، وارد مجلسی که می شد ، هر جا که جا بود می نشست  و در پی جایگاه اختصاصی نبود . ممکن است صاحب خانه  یا صاحب مجلس برای احترام به مهمان ، او را در بالا بنشانند ، ولی انسان نباید «روحیه ی صدر نشینی» داشته باشد و «جا »برایش چندان مهم باشد .

10 ) با مهمان

قال الکاظم (ع) : انَّ رسو ل الله (ص) اذا اَتاهُ الضَّیْفُ اَکَلَ مَعَهُ و لم یَرْفَعْ یَدَهُ مِنَ الخِوانِ حتّی یَرْفَعَ الضَّیْفُ یَدَهُ .

سنن النبی ، ص67

امام کاظم (ع) فرمود : رسول خدا (ص) هر گاه مهمان داشت با او غذل می خورد و دست از سفره و غذا نمی کشید ، تا آنکه مهمان دست از غذا خوردن بکشد .

مهمان دوستی ، خصلت ارزنده ای است و هم غذا شدن با مهمان نشانه ی محبت و تکریم اوست . سیره ی پیامبران الهی ، پذیرایی شایسته از مهمان و احترام به او بوده است . وقتی سر سفره ای یک شخصیت مهم نشسته باشد ، دیگران در شروع و پایان به او نگاه می کنند و اگر او دست از غذا خوردن بکشد  ، دیگران هم دست می کشند .

 پیامبر خدا بر سر سفره دیر از غذا دست می کشید ، تا مهمانش گرسنه نماند و از خوردن ، خجالت نکشد .

11) مُصافحه

قال الصادق (ع) : ما صا فَحَ رسول الله (ص) رَجُلاً قَطُّ فَنَزَعَ یَدَهُ حَتّی یَکونَ هو الَّذی یَنْزِعُ یَدَهُ مِنْهُ .

بحار الانوار ، ج 16 ، ص269

امام صادق (ع) فرمود : رسول خدا (ص) هر گز با کسی دست نداد که دستش را عقب بکشد مگر آنکه طرف مقابل دست خود را عقب ببرد .

مصافحه و دست دادن ، یکی از آداب معاشرت در اسلام است که نشانه ی صمیمیت و دوستی است وسبب افزایش محبت می شود.بعضی ها وقتی به کسی علا قه نداشته باشند ، یا دست نمی دهند ، یا دست خود را زود عقب می کشند و بر خوردی سرد از خود نشان می دهند . پیامبر خدا (ص) برای آنکه طرف مقابل احساس بی مهری نکند ، آن قدر دست خود را در دست طرف مقابل نگه می داشت تا او دست خود را عقب بکشد و این گونه آن حضرت ، به افراد دیگر ابراز محبت می کرد .